ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Ανήκει στην οικογένεια των Μαλβιδών ή Μαλαχιδών (Malvaceae) η οποία περιλαμβάνει περίπου 200 είδη δένδρων, ποωδών φυτών ή θάμνων. Τα φύλλα του έχουν νευρώσεις, εναλλάσσονται και έχουν μίσχους. Τα άνθη του έχουν 5 μεγάλα πέταλα είναι σε σχήμα κώνου και έχουν χρωματισμούς κόκκινους.
Ο ιβίσκος είναι ιθαγενές φυτό των τροπικών χωρών.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Θεωρείται πως το φυτό εμφανίστηκε πρώτα σε Ινδία και Μαλαισία. Από κει μεταφέρθηκε στην Αφρική εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Σε Μεξικό, Αφρική, Ινδία, Ταϊλάνδη όλα τα μέρη του φυτού έχουν χρησιμοποιηθεί εδώ και εκατονταετίες για την εξάλειψη μολύνσεων του ουροποιητικού συστήματος και υπέρταση.
Στην Ινδία ο ιβίσκος είναι ένα παραδοσιακό φυτό που χρησιμοποιούν στην Αγιουβέρδα. Έρευνες στη χώρα αυτή έχουν αποδείξει την αντιυπερτασική και αντιοξειδωτική δραστηριότητα του φυτού.
Στην Ινδία το αφέψημα των σπόρων το δίνουν για ανακούφιση δυσουρίας, την οδυνηρή ούρηση σταγόνα - σταγόνα, και ήπιες περιπτώσεις δυσπεψίας. Στις πικρές ρίζες του φυτού, αποδίδονται ιδιότητες στομαχικές και μαλακτικές.
Στην ανατολική Αφρική αποκαλείται Σουδανικό τσάι και το χρησιμοποιούν εδώ και εκατονταετίες για την ανακούφιση του βήχα. Τον χυμό του φυτού μαζί με αλάτι, πιπέρι, ασαφέτιδα και μελάσα τον πίνουν για την αντμετώπιση της χολέρας.
Τα φύλλα του φυτού θερμαινόμενα τα βάζουν στις ρωγμές των ποδιών για ταχεία επούλωση. Φτιάχνουν από αυτά και μια λοσιόν για πληγές και έλκη. Οι σπόροι του φυτού θεωρούνται διουρητικοί, και τονωτικοί, και το καφεκίτρινο έλαιο των σπόρων θεωρούν πως επουλώνει πληγές στις καμήλες.
Στην Ευρώπη μελέτες πάνω στο φυτό έκανε ο Φλαμανδός M. de L’ Obel το 1576. Στη λαϊκή ιατρική το χρησιμοποιούσαν για αποστήματα, ατονία, αδυναμία, καρκίνο, βήχα, εξασθένηση, δυσπεψία, δυσουρία, πυρετό, μετά από μέθη ή επήρεια ναρκωτικών, καρδιακές παθήσεις, υπέρταση, νεύρωση, σκορβούτο και οδυνηρή ούρηση σταγόνα – σταγόνα. Έχει αναφερθεί ακόμη και για αρτηριοσκλήρωση.
Βέβαια το γεγονός ότι το φυτό είναι εδώδιμο ενώ παράλληλα από τις ίνες των μίσχων έφτιαχναν ένα είδος λινάτσας, σπάγκους και σχοινιά, αύξησε σημαντικά τους λόγους για την συστηματική καλλιέργεια του φυτού στις τροπικές χώρες.
Στο Τρίνιταντ και Τομπάκο φτιάχνουν ένα ποτό ιβίσκου σε συνδυασμό με μπύρα. Στην Ταϊλάνδη το πίνουν για τη μείωση της χοληστερόλης.
Στην Καραϊβική πίνουν ένα ποτό που κατασκευάζουν από τους κάλυκες του φυτού. Στην Μαλαισία τους φρέσκους κάλυκες τους χρησιμοποιούν για παραγωγή ποτού προφυλακτικού της υγείας γιατί περιέχει πολύ βιταμίνη c και ανθοκυανίνες.
Στο Μεξικό, "το αποκαλούμενο" agua de Τζαμάικα "de Flor de Τζαμάικα" agua (ύδωρ που αρωματίζεται με το roselle) συχνά είναι ο συχνότερα σπιτικό. Το έβραζαν και πρόσθεταν ζάχαρη κάνοντας ένα είδος λικέρ. Συχνά το καταψύχουν.
Στην Τζαμάικα κάνουν κάτι παρόμοιο αλλά προσθέτουν πιπερόριζα και ρούμι και το πίνουν τα Χριστούγεννα. Στο Τρίνινταντ και Τομπάκο κάνουν το λικέρ αλλά αντί για πιπερόριζα και ρούμι βάζουν κανέλλα και γαρύφαλλα.
Σε Μαλί, Σενεγάλη, Γκάμπια, Μπουρκίνα Φάσο και μπενίν φτιάχνουν ηδύποτα προσθέτοντας φύλλα μέντας, διαλυμένη καραμέλα μέντας και άλλες γεύσεις φρούτων.
Σε Κίνα, Ινδία και Ταιβάν ο Ιβίσκος χρησιμοποιείται ως παραδοσιακό γιατρικό για να ελαττώσει την υψηλή πίεση στο αίμα και τις ηπατικές διαταραχές.
Στην Αμερική χρησιμοποιούν το φυτό για παραγωγή τσαγιού υψηλού σε ποσοστό βιταμίνης C και το θεωρούν καλό για ανθρώπους που έχουν την τάση για κατακράτηση ύδατος.
ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ
Το βότανο είναι πλούσιο σε ανθοκυανίνες, φλαβονοειδή, (γκοσιπετίνη, χιμπισκετίνη και σαμνταρετίνη) δαφνηφυλίνη (χρωστική), μυρτιλίνη, χρυσανθενίνη και δελφινιδίνη.
Τα ξερά σαρκώδη πέταλα ( τα οποία ωριμάζουν 6 μήνες μετά την εμφάνισή τους) περιέχουν υδατοδιαλυτή κόκκινη χρωστική, ένα μίγμα οργανικών οξέων (μηλικού, κιτρικού, τρυγικού) και οξύ του ιβίσκου.
Παράλληλα εδώδιμα θεωρούνται άνθη , φύλλα, ρίζα και οι σπόροι του φυτού.
Επίσης χρησιμοποιείται για χρώμα και άρωμα σε κόκκινα κρασιά.
Αν καβουρδιστεί χρησιμοποιείται ως υποκατάστατο καφέ.
Η ρίζα είναι εδώδιμη αλλά πολύ ινώδης και σκληρή.
Η ισχυρή ίνα που παράγεται από τον μίσχο του φυτού, κατασκευάζουν τρίχινα ρούχα, σπάγκο και σχοινί.
Η χρωστική ουσία από τα πέταλα χρησιμοποιείται στα φάρμακα.
ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ
Έχει αντισηπτικές, αφροδισιακές, στυπτικές, χολαγωγές, καταπραϋντικές, χωνευτικές και ήπια καθαρτικές ιδιότητες.
Μελέτες έχουν αναφέρει πως ο ιβίσκος μπορεί να μειώσει την χοληστερόλη, την πίεση του αίματος σε όσους υποφέρουν από διαβήτη τύπου 2 και δυναμώνουν την περισταλτικότητα του εντέρου.
Συμβάλει στην καλή λειτουργία του πεπτικού συστήματος και στον καλύτερο μεταβολισμό υδατανθράκων, πρωτεϊνών και λιπιδίων.
Ενδείκνυται για τους υπέρβαρους με πρόβλημα δυσκοιλιότητας και αυξημένων λιπιδίων.
Δρα ως αντισκορβουτικό, στυπτικό, διουρητικό, αντιπυρετικό, στομαχικό.
Οι κάλυκες του φυτού είναι αρωματικοί, στυπτικοί και δροσεροί και έχουν διουρητική δράση.
Τα άνθη έχουν δράση διουρητική και αντιχολερική.
ΧΡΗΣΗ
Παρασκευή εγχύματος. Ρίχνουμε σε ένα κουταλάκι του τσαγιού ξηρό βότανο ένα φλιτζάνι βραστό νερό, το σκεπάζουμε για 10 λεπτά, σουρώνουμε και πίνουμε έως τρεις φορές την ημέρα.
Προσοχή!
Δεν έχουν αναφερθεί παρενέργειες από τη χρήση του βοτάνου, κατά συνέπεια κρατούμε τον απαραίτητο κανόνα της σωστής δοσολογίας.
Οι ιδιότητες που έχει το κάθε βότανο, το καθιστά σύμμαχό μας στην αντιμετώπιση διαφόρων ασθενειών.
Όμως η υπερκατανάλωση μπορεί να φέρει ανεπιθύμητα αποτελέσματα.
Γι αυτό τον λόγο θα πρέπει πάντα να ρωτάτε τον γιατρό σας πριν από τη λήψη κάθε βοτάνου.